Braille, geef mij maar een luisterboek

Lezen, we doen het elke dag. Of het nu een verkeersbord, boek of WhatsApp-berichtje is. Het is zo vanzelfsprekend. Maar niet voor iedereen. Op Wereld Brailledag staan we even stil bij blinden en slechtzienden voor wie lezen vaak meer inspannend dan ontspannend is.

Braille is geen makkie

Door het syndroom van Wolfram verloor Pim op haar 14de haar zicht. Later kwamen daar gehoor- en evenwichtsproblemen bij. Dankzij de hulp van haar omgeving, vrijwilligers, gezinszorg, schermleessoftware en luisterboeken staat Pim haar mannetje. Niet onbelangrijk voor een boekenwurm zoals zij.

Pim: “Ik ben een echte boekenverslindster. Er staat vrijwel altijd een boek open op m’n computer, want tegenwoordig beluister ik ze. Dat is veel aangenamer.

Braille lezen mag je niet onderschatten. Het vergt veel inspanning. Zeker als je het op latere leeftijd leert zoals ik.

Het lukte me niet om me even hard in een verhaal te verdiepen of verliezen als voorheen. Daarom luister ik nu luisterboeken.”

Moordverhalen en drumsessies

Ik denk niet dat het ooit saai is in Pims woning want haar lievelingsgenre is een thriller. Onopgeloste moorden, detectives, speurders. Het ideale genre voor zo’n luisterboek. Die vertelstem weet waarschijnlijk goed de spanning op te bouwen.

Als Pim niet leest, is ze gaan wandelen met haar vrijwilligers of zit ze achter haar drumstel. Ja, deze dame zit niet stil. Gelukkig voor de buren is haar elektrisch drumstel wel iets stiller.

Elk nadeel, heb se voordeel

Pim: “Doordat ik vaak om hulp moet vragen, leer ik veel nieuwe mensen kennen. Zoals de vrijwilligers van i-mens die meermaals per week langskomen, Kenza en Sophie. Maar ook gewoon mensen op straat.

En dankzij Kenza leer ik ook nog eens een andere cultuur kennen. Ze leerde me al wat Arabisch. Handig wanneer ik de ober in een marokkaans restaurant wil bedanken.”

Botsen tegen vooroordelen

Zowel Pim als vrijwilliger Kenza krijgen vaak met vooroordelen te maken. Blinden of slechtzienden worden vaak als hulpeloos gezien. En ook moslims of moslima’s moeten opboksen tegen heel wat stigma’s en generalisaties.

Beiden willen ze die vooroordelen doorbreken.

Kenza wil met haar vrijwilligerswerk tonen waar haar geloof écht voor staat. Ze heeft maar liefst 3 vrijwilligersjobs. Ze helpt in een sociale kruidenier en kringwinkel in de buurt en gaat sinds 2017 als vrijwillige oppashulp wandelen en boodschappen doen met klanten van i-mens.

Eigenlijk helpt i-mens mijn wens waar te maken, namelijk andere mensen helpen.

Voor mij is het vooral belangrijk dat ik zélf om hulp kan vragen. Vaak dringen mensen hun hulp aan mij op omdat ik blind ben. Ze trekken me zonder waarschuwen aan m’n arm het zebrapad over. Goed bedoeld, maar niet zo aangenaam.