Sophie rolt zelfstandig door het leven
Door Eline De Baets
“Het is niet omdat je in een rolstoel zit en de thuisverpleegkundige wekelijks langskomt dat je niets meer kan betekenen voor de maatschappij.” Aan het woord is Sophie (35) die 8 jaar geleden verlamd raakte. Haar vrijheid en zelfstandigheid zijn haar belangrijkste drijfveren. En dat wil ze tonen ook.
Door een val van een klimmuur tijdens een teambuilding belandde Sophie in een rolstoel. Dat vroeg heel wat revalidatie, maar ze maakte snel de klik om het leven dat ze had verder te leiden.
“Door mijn verlamming voel ik niks meer van aan mijn tenen tot net boven mijn buik. Daardoor kan ik niet meer stappen, dansen of ravotten in de tuin met de kinderen. Dat is soms confronterend en pijnlijk, maar het is wat het is. Het leven stopt niet in een rolstoel, dus ik wil er zoveel mogelijk uithalen”, zegt ze.
Rolmodellen
"Als student begeleidde ik medestudenten met een beperking. Vrij ironisch aangezien ik jaren later zelf in die situatie ben beland”, vertelt Sophie.“ Die medestudenten zijn ondertussen mijn rolmodellen geworden. Ze toonden me dat er nog heel veel mogelijk is met een rolstoel: autorijden, studeren, werken, feesten … Kortom, gewoon deelnemen aan het leven.”
Het leven stopt niet in een rolstoel.
Een kinderwens berg je niet zomaar op
Sophie was voor het ongeluk samen met Frederik en is dat nog steeds. “Ik heb sinds mijn ongeluk geen moment getwijfeld aan onze liefde. Samen zijn we sterk, zeg ik altijd. Uiteraard is er op fysiek vlak veel veranderd. Onze intieme relatie is niet meer zo vanzelfsprekend. Door veel te praten en lachen vonden we samen een manier”, vertelt ze.
Hun zoontje Noran was 9 maanden oud toen het ongeval gebeurde. “Voor Frederik en mij was het vanzelfsprekend dat er een 2de kindje kwam. We kregen heel wat bezorgde reacties uit onze omgeving zoals ‘je bent ok nu, zou je dat risico wel nemen door zwanger te worden?’ of ‘je hebt toch al een gezond kind?’. Dat hield ons niet tegen. Een kinderwens berg je niet zomaar op.
Ik vraag niet graag hulp, maar sommige dingen heb ik niet in de hand.
Thuisverpleging geeft gemoedsrust
Om de intimiteit tussen Frederik en haar te bewaren, wil Sophie niet dat hij haar verzorgt. “Ik wil me nog aantrekkelijk kunnen voelen”, zegt ze. “Gelukkig heb ik niet veel verzorging of ondersteuning nodig. De meeste zaken kan en doe ik zelf.
Toch vind ik het belangrijk dat mijn thuisverpleegkundigen wekelijks langskomen. Het is eerder preventief. Omdat ik de hele tijd zit, krijg ik sneller wondjes en abcessen. Die genezen trager met als gevolg dat ik soms wekenlang in bed moet blijven. Op die manier geraak ik geïsoleerd en dat zorgt telkens voor een mentale dip.
De thuisverpleegkundigen betekenen dan ook heel veel voor mij. Ze brengen me zekerheid en gemoedsrust”, zegt Sophie. “Ik vraag niet graag hulp aan anderen omdat ik goed voor mezelf kan zorgen, maar sommige dingen heb ik zelf niet in de hand”, besluit ze.
Heb jij ook thuisverpleging nodig?
Je kan op ons rekenen. Wij bieden zorg en comfort in je eigen vertrouwde omgeving.
