Er gebeurde iets magisch in Seniorcity Gent.

Met een digitale vingerknip veranderde kunstenares Merel Stolker enkele bewoners van woonzorgcentrum Zorghotel Seniorcity Gent in heuse minimensjes. Als met een toverstaf realiseerde ze het om de bewoners, die in lockdown waren, tóch bij hun dierbaren te laten zijn.

Oekanda?

Merel Stolker werkt hard aan haar masterproef aan KASK School of Arts Gent. Ze hoopt deze zomer af te studeren. Met de financiële steun van de Arts and Society Award kon ze een project opstarten in woonzorgcentrum (WCZ) Zorghotel Seniorcity Gent.

Ze was net gestart om kennis te maken met de bewoners van WZC Zorghotel Seniorcity Gent toen de corona-crisis uitbrak. Haar plan om in 2020 een kunstproject te ontwikkelen met de bewoners werd zo gedwongen stopgezet. Maar Merel bleef niet bij de pakken zitten. Ze zocht meteen een waardig alternatief om vanop afstand toch iets voor de bewoners te betekenen in deze eenzame tijden. Het kunstproject 'Miniatuur Mevrouw/Meneer' wordt een feit.

Corona houdt ons niet tegen

‘De bewoners van het Zorghotel en de buitenwereld weer dichter bij elkaar brengen’. Dat werd het doel van het project. Geen gemakkelijke opgave in tijden van lockdown en social distance.

Maar het lukt! In overleg en met goedkeuring van de bewoners en familie nemen medewerkers van het Zorghotel foto’s van bewoners. Na Merel’s geduldig en nauwkeurig knipwerk krijgt de miniatuurversie van de bewoner vorm. Deze miniatuur wordt opgestuurd aan het familielid die erom vraagt. Op hun beurt geven zij hun dierbare ‘ergens’ een plaatsje in hun dagelijks leven of op een bijzondere plek. Zo zijn ze bijeen terwijl de fysieke afstand toch bewaard blijft.

Een 20-tal bewoners nam deel. Als we hen de miniaturen tonen krijgen we vaak ‘ben ik dat’? Maar ze zijn wel blij met hun miniatuurversie. Ook van de familie krijgen we positieve reacties. Het gevoel dat ze op die manier enigszins tijd met elkaar doorbrengen leeft. Zo kregen we een foto binnen van een overgrootmoeder die aan de wieg van haar 1ste achterkleinkind staat. Toch wel aandoenlijk.

Christof Lambrecht, coördinator welzijn Zorghotel Seniorcity Gent

De familieleden fotograferen de ‘miniatuur mevrouw/meneer’ in een zelf gekozen omgeving. Die achtergrond vormt soms een speciale herinnering.

Bijzondere verhalen

Ondertussen ontvangt het Zorghotel regelmatig foto’s van de ’miniatuur mevrouw/meneer’ die een plaats in het leven van hun (klein)kind(eren), partner of andere familieleden vinden. Vaak met bijhorend verhaal. Van een maaltijd samen tot een wandeling op de Graslei. Of miniaturen die letterlijk in de bloemetjes gezet worden.

Culinaire tête-à-tête

Een bijzondere beleving is het verhaal van Anne, die een culinaire tête-à-tête met haar papa beleeft.

"Het project bracht me virtueel mijn vader terug zoals ik hem vroeger kende: een lieve zachte man. Misschien was dit voor mij een soort verdringing van de realiteit. Mijn papa heeft vasculaire dementie en kan niet meer communiceren. Omdat ik mijn mama voorrang geef voor de bezoekregeling zag ik hem sinds begin maart niet meer live. Ik zag hem laatst via een videocall, waar hij heel lief lachte, zonder meer.

Een tête-à-tête met hem had ik zelden, maar het doet me wel terugdenken aan de tijd in de zomervakanties waar ik lange gesprekken met hem had in de auto. Ik ging heel vaak mee als hij huisbezoeken deed, zodat ik langer met hem kon praten dan thuis aan tafel. Want in zijn drukke werkweken duurde een maaltijd gemiddeld 7 minuten.

Toen ik de foto kreeg dacht ik: nu kan je niet weglopen en we zullen samen genieten van een maaltijd. Ik zal bepalen hoelang jij aan tafel zal blijven en we trekken ons niets aan over het mixen van generaties.

Enkel door zijn lach kan ik weten wat hij nog als leuk ervaart. Sinds geruime tijd ben ik afscheid aan het nemen van de papa die ik heb gekend. Het enige wat mij opvalt in deze fase van zijn ziekte is dat je terugvalt op de basishouding: de lieve zachte vriendelijke man die hij altijd was."

Frietjes van het frietkot

Suzanne, de 91-jarige mama van Marianne, kent in haar miniatuurversie weinig rust. Ze wordt door Marianne op sleeptouw genomen in allerlei achtergronden.

“Ik was super enthousiast om deel te nemen aan het project. Ik weet niet of mama (Mammie voor klein- en achterkleinkinderen) het nog begrijpt wat we aan het doen zijn, maar het helpt om de letterlijke afstand in te korten.

Mijn mama at graag frietjes van het frietkot. Altijd, als we bij oma in Brugge op bezoek gingen, stopten we op de terugweg bij het frietkot. Het is een blijvende herinnering.

Mama zag graag bloemen en ik wou ook de foto laten zien toen ik net terug was van de kapper. ‘Gaan we mammie nog terugzien’ is de vrees van iedereen. De miniatuurversie van Mammie wordt door de achterkleinkinderen liefdevol gekust. Mammie wordt op die manier niet vergeten en blijft aanwezig in de leefwereld van de allerkleinsten.

Het zou fijn zijn mocht ik nog een miniatuur mama krijgen om door te sturen naar mijn dochter die in Frankrijk woont. Want voor haar is de afstand letterlijke nog groter. Haar kindjes zouden dan ook hun Mammie in hun leefwereld kunnen brengen.”

Komt in orde Marianne. Want Merel is bereid nog wat knipwerk te doen voor familieleden. Ondertussen is Merel ook bezig met de inrichting van een plaats in het Zorghotel Seniorcity Gent om alle genomen foto’s tentoon te stellen.

Nam jij ook een foto in een 'speciale' omgeving met een verhaal?

Of heb jij bijzondere dingen ondernomen tijdens de corona-lockdown om op afstand toch dicht bij iemand te zijn?

Laat het ons weten op info@i-mens.be en inspireer anderen.

Ook interessant