Ze delen quasi alles, behalve haar ziekte
Door Eline De Baets
Gitte en Lore zijn een typische tweeling. Ze lijken zowel vanbinnen als vanbuiten op elkaar, vormen 2 handen op een buik en delen quasi alles met mekaar. Behalve toen Gitte ziek werd.
Confronterend
Ineens viel het niet meer zo hard op dat ze tweelingzussen waren. Als ze naar elkaar keken, was het niet meer alsof ze hun eigen spiegelbeeld zagen. De een werd niet langer voor de ander aangezien. Gitte verloor haar haren door de chemo en droeg meestal een hoofddoek. Op straat viel het niet meer op dat ze tweelingzussen waren. Dat was best confronterend.
Gittes kanker versterkte hun band alleen maar. Ze waren er altijd al voor elkaar, maar toen nog veel intenser. Door de operatie had Gitte veel kracht verloren. Dat zorgde ervoor dat ze hulp nodig had bij de simpelste dingen zoals een pak melk uit de winkelrekken nemen. Toen stond haar zus daar om haar te helpen. “Als ik een moeilijke dag had, nam Lore soms zelf verlof om mij gezelschap te komen houden”, vertelt Gitte. Zusterliefde.
All is well is mijn levensmotto. Een quote uit een film. Het is niet omdat ik vandaag een moeilijke of slechte dag heb dat het morgen ook zo zal zijn. Morgen is een nieuwe dag. Die gedachte heeft me erdoor gesleept.
Geen aprilgrap
Gitte ontdekte iets meer dan een jaar geleden een knobbeltje. Ze maakte meteen de reflex om naar de huisarts te stappen, maar er was toen nog geen paniek. “Ik maakte me niet echt zorgen, want iedereen rondom mij zei ook dat dat niet nodig was. Het zal wel niks zijn, zeiden ze."
Geen vuiltje aan de lucht, dacht ze. Dus vertrok ze kort daarna met haar tweelingzus voor een tripje naar Londen.
Daar was ze bijna in het water beland, toen ze afgeleid door haar gsm recht op de rivier de Thames afstapte. Lore stond al in de aanslag om de video van de eeuw te maken, maar kon haar lach niet bedwingen waardoor Gitte tijdig opschrok. “Een hilarisch moment waar ze me vaak aan herinnert”, vertelt Gitte.
“Achteraf gezien ben ik erg dankbaar voor die reis. Dat was mijn laatste vakantie voor ik in die rollercoaster terecht kwam. Het weekend erna kreeg ik de diagnose.”
Dat was op 1 april. De timing kon niet ironischer zijn. Jammer genoeg was het geen 1 aprilgrap.
Ik wil het verschil maken
Zorg speelt een belangrijke rol in Gittes leven. Niet alleen vanwege haar kanker, maar ook door haar job. Gitte werkt als zorgbegeleider voor i-mens. Ze luistert naar de noden en behoeften van mensen om ervoor te zorgen dat zij de juiste thuiszorg krijgen.
Soms kom je in situaties terecht waarvan je denkt: als hier nu geen hulp komt, dan komt het niet goed. Als ik die mensen kan overtuigen om thuiszorg te nemen, dan voel ik me goed. Ik kan het verschil maken voor die mensen zodat ze terug zin krijgen in het leven.
Onze kinderwens moet even terug in de frigo
Vandaag gaat het goed met Gitte. De chemo is voorbij, ze heeft terug een mooie haardos en is sinds enkele maanden ook terug aan het werk. Al moet ze wel nog medicatie nemen en krijgt ze maandelijks een spuit die haar in een kunstmatige menopauze houdt. Leuk is anders, maar het ergste is voorbij.
“Laurens en ik stonden net op het punt om aan kinderen te beginnen”, vertelt Gitte openlijk. “Maar door die menopauze moet dat nu 7 jaar wachten." Dat is moeilijk. Vooral nu haar tweelingzus zwanger is. “Ik ben heel blij voor Lore, maar ook wel een beetje jaloers”, biecht Gitte eerlijk op. “Ik word gelukkig ook meter van het kindje, dus ik kan alvast oefenen en het lekker verwennen."
Het wordt een jongetje. Benieuwd of hij net zo’n fervente gamer gaat worden als z’n meter en mama. Wij wensen ze alvast het allerbeste toe.
