We vlogen er meteen in

Het Woonzorgcentrum Sint-Augustinus in Torhout werd hard getroffen door corona. i-mens verzorgende Wendy Vandenbussche ontving een e-mail van haar verantwoordelijke Lies met de vraag om hulp te bieden in het WZC.

“Ik heb geen seconde geaarzeld en heb me onmiddellijk kandidaat gesteld. Vóór ik bij i-mens kwam werken, had ik 10 jaar in een WZC in Koekelare gewerkt”, vertelt Wendy.

“De zondagnacht vóór ik op maandag zou starten, heb ik heel slecht geslapen. Ik had zoveel stress en vragen: hoe gaan ze me onthalen, zal ik dit nog kunnen ...

Een goed onthaal.

Wendy werd ontvangen door hoofdverpleegkundige Nicolas. Veel tijd voor informatie was er niet. Ze voelde onmiddellijk de drukte.

“Ik kreeg alle nodige beschermingsmateriaal en werd begeleid naar mijn nieuwe collega's voor de komende weken. Ik werd goed onthaald. We vlogen er meteen in en begonnen aan de ochtendverzorging. Je voelde de verbondenheid van het personeel. Iedereen hielp iedereen.”

Coronaregels.

Halfweg de verzorging kreeg Wendy dorst. Maar tijdens de dienst drinken of eten mocht niet omwille van de veiligheid. Eén van de vele coronaregels. “Dit vond ik enorm lastig. Ik kreeg hoofdpijn, maar werkte hard door.”

“Eén van de harde maatregelen was het afschaffen van het bezoek in het WZC. Ik voelde de eenzaamheid van de bewoners. Het enige wat kon, was eens zwaaien aan het venster of een zoentje gooien van ver. Deze beelden vergeet ik niet gauw.”

“Met de bewoners creëerde ik een goede band. Ze deelden hun intieme zorgen over hoe ze hun dochter, zoon of partner misten. Dat babbeltje, een voorzichtige knuffel deden hen enorm veel deugd.”

Hoe zwaar het werken ook was, Wendy startte iedere ochtendshift met plezier.

“Dit avontuur duurde uiteindelijk 5 weken. Toen stopte het, want mijn i-mens klanten hadden mij ook opnieuw nodig. Moest ik nog zo’n kans krijgen, doe ik dit zeker opnieuw!”, besluit Wendy.